Mówią, że sen często bywa ukojeniem w bólu. W tym przypadku to jednak się nie sprawdza. Nawet podczas odpoczynku przed oczami ma wciąż te same sceny - taniec z nimfą, nagłe zaciemnienie świata (ogłuszenie), pobudka na ulicach Valery. Vinte bardzo by pragnął, gdyby to się okazało tylko koszmarem, zmorą która po wybudzeniu zniknie. A może tak po prostu miało być? Tego nie wiedział. Dręczony wspomnieniami nagle się obudził, usiadł na krawędzi łoża, po czym przetarł oczy i tępo wpatrywał się w ścianę rozmyślając o swoim żałosnym położeniu.

O ja głupi, czemu na to wcześniej nie wpadłem - upomniał się błyskawicznie w duchu faun, po czym przeskoczył z kopyta na kopyto i szybko ruszył w stronę drzwi. Z podniecenia odkrycia możliwości poznania powodu nieplanowanego przybycia jego tutaj i radości, po wykonaniu kilku pierwszych kroków stracił równowagę i się przewrócił. "Nie tak nachalnie i ostrożniej, bo się zabijesz" - ponownie się upomniał i tym razem z większą powagą otworzył wrota, po czym czmychnął przez nie, skąd ruszył galopem do wyjścia z budynku.

Pff... - prychnął na nich, po czym ruszył w kierunku wróżbity. Przecież kto inny był w stanie jego wspomóc w czasie takiej próby? Teraz kiedy napotykał złowrogie spojrzenia mieszkańców Valery, wcale się nimi nie przejmował. Przestał na nie zwracać uwagę, bo co miał z nimi robić? Zamyślony czymś innym niż tematem mijających go osób w końcu doszedł pod same drzwi nad którymi wisiała tabliczka z napisem "Wróżbita", a obok niego magiczna kula do przepowiadania losu. Zdecydowany pchnął drzwi i wgramolił swe ciało do środka.