Odchyliła powoli strzałą gałęzie i spojrzała chłodno na postać siedzącą w krzakach.  Spostrzegła młodego mężczyznę, wręcz nastolatka z mieczem w dłoni. Cofnęła łuk, cofnęła strzałę a potem zrobiła krok w tył. Jednak niewiedziała, czego może się spodziewać po tak młodej i wystraszonej osobie. Czy zaatakuje, czy ucieknie? Trzymała łuk i strzałę w pogotowiu. Cofnęła się jeszcze trzy kroki w tył i czekała, aż młodzieniec wyjdzie z zarośli.

- Niczego nie żądam człowieku. - powiedziała stanowczo.  - Jestem centaurem, jak widać. - stanęła z otwartymi ramionami, pokazując swoją posturę, jadnak peleryna na przodzie zasłaniała tą partię ciała, która sugerowałaby o płci centaura. Dzięki dużemu kapturowi spuszczonemu prawie na oczy nie było także widać całej twarzy, tylko dolny kawałek nosa, usta i podbródek. Spod tej długiej, ciemnej peleryny z tyłu widniał jednak pokaźny biały ogon.
Po chwili centaur opuścił ręce do normalej pozycji. Ali Baba czekała na reakcję młodzieńca.

- Cóż, przykro mi, ale nie mogę ci powiedzieć - powiedziała trochę jakby z żalem. Jednak nie będzie się przedstawiać nastolatkowi, którego zna ledwie pięć minut.
Schowała strzałę do kołczanu a łuk przypięła z powrotem do pasa na plecach. Podniosła ogon wyżej, by nim tak nie zamiatać po ziemi i stanęła jak koń na drzemce, opierając ciężar ciała na tylniej lewej  nodze i jednocześnie na prawej przedniej.
- A ty? Skąd jesteś?

- Nie szkodzi. Jeżeli o to chodzi, to przyznam, że nie jestem stąd. Mam nadzieję, że nie
propagujesz czarnej magii i nie polujesz na białe stworzenia. Jeśli nie, to mógłbyś być moim sprzymierzeńcem, jeżeli tak, to mogę cię uznać za wroga. Mam jednak nadzieję, że tak nie jest, że jesteś dobrym człowiekiem.

Biegłam jak najszybciej tylko mogłam.W Valerze powiedzieli mi że nie ma Cesarza.Wiedziałam już gdzie poszedł.  Co chwila ocierałam łzy.Nagle stanęłam jak wryta.Przede mną tyłem do mnie zwrócony stał najprawdziwszy centaur!A tam dalej, Dares. Cofnęłam sie o kilka kroków i noc nie mówiłam cały czas trochę wstrząśnięta tym co stało się kilka chwil temu.

Płakałam wtulona w centaura.
-Bo mój ukochany okazał się zwykłym głupcem...-zaszlochałam-I jest demonem!I ja chciałam mu się wyrwać i uciekłam, bo tutaj jest Dares, a przy nim mi nie zrobi krzywdy...
Byłam blada i mówiłam bardzo szybko, ale sądziłam że mnie zrozumieją.

Jak ona nie znosi jeździć na koniu w lesie. Ciągle trzeba się schylać by nie dostać w czoło gałęzią. Gdyby nie to, że brakowało jej sił, z chęcią szła by na piechotę, ale niestety... Jeden bochenek chleba to nie tak wiele...
Według niej spokojnie tu nie było, przynajmniej gdy tu zazwyczaj bywała. Nie zapomni tego jak tu pierwszy raz przyszła osądzona o masakrę w gospodzie,  szukała wampira... Nie mogła zapomnieć.
Spokój... W tej części zagajnika raczej go nie znajdzie. Usłyszała płacz jakiejś osoby. Pewnie niedaleko. Rozglądnęła się dookoła w poszukiwaniu jej, bądź jego. Sunako, jedyna elfka, którą znała, mająca niebieskie włosy stała niedaleko wtulona w centaura. Jeszcze ktoś tam stał, trochę dalej od nich. Lecz nie miała czasu przyglądać im się dłużej. Tristan szedł ciągle przed siebie, a jej nie chciało się widać ze znajomą osobą, którą najwyraźniej coś dręczyło.
Gdy ledwo szlochanie elfki dochodziło do je uszu zsunęła się ze swojego konia na trawę. Nie miała siły utrzymywać się dalej na jego grzbiecie. Więc położyła się przy najbliższym drzewie i zaczęła zastanawiać nad różnymi sprawami.

Zignorował pytanie centaura, po czym przysiadł koło Sunako.
- Co się stało? Czy Wan coś ci zrobił? - spytał z troską w oczach