Dares spokojnym krokiem przebył próg budynku, po czym skierował się do Sali Tronowej, gdzie czekała już na niego królowa wraz ze swoim pocztem doradców. Cesarz szybko się rozejrzał po swoich kompanach. Przebyli w miarę długą drogę, wobec czego niektórzy byli lekko ubłoceni. Niestety jednak nie było już czasu, aby w jakikolwiek sposób się wyczyścić, więc sięgnął tylko do prądów magii, zebrał odpowiednią moc, po czym wymówił krótkie zaklęcie, a następnie radował oczy widokiem nowo-wypucowanych doradców. W takim stanie wszedł do miejsca, gdzie miał odbyć spotkanie.
Sala Tronowa była dosyć dziwnym pomieszczeniem. Z sufitu spoglądały na ciebie wyśpiewane z drzew posągi smoków, elfów, krasnoludów, ludzi oraz całej historii Arikel'an. Ze ścian wystawały również posągi, lecz królów i królowych, które zasiadały na tym tronie. Tronie znajdującym się jakieś 25 metrów od niech, na którym siedziała przywódczyni elfów, zaś obok niej wartę pełnili zaufani konsultanci.
Dares ruszył w jej stronę, a kiedy znalazł się jakieś 5 metrów od niej, zrobił ukłon, po czym usłyszał:
- Witaj Daresie, głowo Cesarstwa.
- Witaj o pani, królowo elfów Arikel'ańskich, najjaśniejsza ze wszystkich elfów w całym Fannendilu. Przybyliśmy zgodnie z twoim życzeniem. Czy coś się stało?
- Owszem. Graniczymy z państwem Creigów, którzy niedawno zostali zniewoleni przez harpie. Teraz one wraz ze zmuszonymi do tego Creigami szykują się na nas. Nie mamy odpowiednio wielkiej armii, by móc się obronić, wobec czego prosimy was o pomoc. Chcielibyśmy oddać nasze państwo pod władanie wasze. Czy przyjmiesz ten obowiązek i ochronisz nas? 
Dares rozejrzał się po zebranych, a jego wzrok zatrzymał się na pewnym znanym mu elfie, zaś chwilę później przyglądał się swoim doradcom, których spytał:
- Co uważacie? Co powinniśmy uczynić?

Rozglądałam się zafascynowana piękną salą.Widziałam mnóstwo elfów jak ja.Tyle że nikt nie miał niebieskich włosów.Czyli że jestem jedyna na świecie z włosami w kolorze nieba?Z zamyślenia wyrwało mnie pytanie Cesarza.Zamyśliłam się trochę.
-Sądzę że powinniśmy odbić Creigów harpiom.-odpowiedziałam-A co do królestwa...Większe terytorium to więcej obowiązków i trudów związanych z jego utrzymaniem.Czy dasz sobie radę mój panie?-wyjaśniłam spokojnie.

Zamyśliłem się trochę gdy weszliśmy do sali dlatego część rozmowy mnie ominęła. Doszedłem do siebie dopiero gdy Cesarz zapytał co o tym sądzę.
Po bardzo krótkiej chwili namysłu odpowiedziałem.
-Moim zdaniem powinniśmy pomóc.
Odgarniając włosy które przysłoniły mi oczy dodałem.
-Chodzi... harpie jak na swój wygląd są dość inteligentnymi stworzeniami. I mogą mieć w zanadrzu nie tylko Cergiów.

Zdenerwowały mnie słowa królowej.Mimo to starałam się zachować spokój.'Żaden elf nie ma w sobie duszy wojownika'?!A ja to co?!Możliwe że przez to że wychowywali mnie ludzie, ale przecież pozostaję elfem! Żeby się uspokoić rozglądałam się po pięknej sali.Szczerze mówiąc pierwszy raz wiedziałam tyle elfów naraz.Ciekawe czy znają moich rodziców?Nie, pewnie nie...
-Zgadzam się z Geweinem, powinniśmy pomóc.-powiedziałam spokojnie.No tak zapewne wszyscy pomyśleli 'Ty będziesz siedzieć u siebie w domu na fotelu a inni będą walczyć za ciebie'. Uśmiechnęłam się.
-Powinniśmy się bronić.-powiedziałam-Powinniśmy zebrać armię...Elfy są dobrymi łucznikami, więc mimo że nie mają w sobie duszy wojownika, mogą walczyć....
Spuściłam głowę.Nie,  zapewne nikt nie weźmie mojego planu pod uwagę...Patrzyłam na podłogę.

- Tak, to bardzo dobry pomysł Sunako. Królowo, ty też musisz to przyznać. - skierował swe słowa do królowej elfów.
- Owszem, ona ma rację. Jedyny elf, który pamięta o tym. - zaśmiała się - Tak, więc oddajemy wam nasze tereny, brońcie ich. Oddajemy się pod wasze zarządzanie.

Zamyśliłam się.Po chwili zaczęłam mówić.
-Biorąc pod uwagę siłę i spryt harpii oraz Creigów, wyślemy wielu mężczyzna na pewną śmierć.Chyba że...-przełknęłam ślinę-Chyba że wyślemy kawalerów...Jednakże to młodzi mężczyźni i całe życie przed nimi.
Przypomniałam sobie o Luxie.Miałabym pozwolić wysłać chłopaków w jego wieku na śmierć?O nie!
-Dobrze myślisz Geweinie, ale oni wszyscy zginą-powiedziałam łamiącym się głosem-Pomyśl o ich rodzinach...

- Ja pojadę! - niespodziewanie rzekł Dares, rozejrzał się po zebranych, po czym kontynuował  - Zbiorę ochotników ze swojej armii i ruszę przeciw naszym wrogom. Z pewnością powstrzymamy ich na parę dni. A teraz jeśli pozwolicie, ruszę się szykować do podróży - wkrótce wyszedł, nie pozwalając, aby głosy nie zgadzających się z nim osób dotarły do jego uszu