Zdziwiony że kobieta zwróciła się do niego.. Począł dalej z nią rozmawiać, licząc na to że będzie jego pierwszym przyjacielem..
-Co sprowadza piękną Elfkę do tego miasta ??
-Gdzie moje maniery.. Jestem Wanwur, Syn Dwóch ojców z Miasta Portowego i Pobliskich Lasów..- Uśmiechnął się ironicznie mówiąc zagadkowo..

Ostatnio edytowany przez Wanwur (2012-07-08 21:01:24)

-Witam.. No tak dwóch ojców, ale to długa historia i zawiła jak tamte gąszcze- odpowiedział szybko, i bez zastanowienia.
-Więc co sprowadza tak piękną kobietę do tego miasta ??- zapytał z wielką ciekawością.. gładząc wąsy, jak miał to w zwyczaju gdy coś go zastanowiło..

-Właśnie widzę, a więc Konan, co się stało ??- uśmiechnął się, i zapytał z przejęciem.
-Jeśli kogoś trzeba ukrócić, mam odpowiednie argumenty- powiedział stanowczo patrząc w oczy elfki.

-Bandyci, Pani, Ja lasy te znam lepiej niż siebie- zasmucony stwierdził..
-Być może nawet ich znam, ponieważ złodzieje z tych lasów nigdy nie uciekali moja Pani..- powiedział i odwrócił głowę, nakładając powoli kaptur, i chwytając za miecz. *Co do licha, co to może być* pomyślał wzrokiem wodząc po chaszczach które były jakieś 20 metrów od niego, nigdy nie widział zwierząt tak blisko domostw, co go zastanowiło.
-Powoli Pani, niech pani się gdzieś schroni- powiedział szeptem i skinął dłonią w stronę Konan.

Wanwur znał dobrze te tereny i wiedział że może to być za równo królik jak i niedźwiedź. Chwytając w dłoń miecz począł przesuwać się w stronę zarośli, gdy zbliżył się na około metr nie ryzykował ręki i rozpłatał zarośla swoim mieczem, okazało się że czaił się tam mały chłopiec, w podobnym wieku kiedy to właśnie on uciekł z domu.
- Ot, to nasz potwór z zarośli- uśmiechnął się szczerze, wyciągając dłoń w stronę chłopca..
Chłopiec na oko wyglądał na około 8 lat, cały poszarpany, wydawał się nie potrafić wykrztusić z siebie słowa. Nagle w oku Wanwura zakręciła się łezka i stanął jak wryty przypominając sobie to co jego spotkało.
- Droga Podróżniczko, zechcesz przygarnąć tego chłopca do najbliższej gospody, weź tego jednego dukata i kup mu coś do jedzenia- rzekł do Konan, ocierając łzy, i zaciągając jeszcze bardziej kaptur by nie widziała jego załamania i kruchej psychiki, stwarzając pozory męstwa próbował się oddalić, lecz chłopiec chwycił go za rękę i nie pozwolił odejść.

-Ale masz przynajmniej krztę instynktu, a co ma powiedzieć facet, wojownik, który sam nie miał dzieciństwa, poza tym Ty, Pani masz konia, więc chłopiec się nie zmęczy, a i ja wlec go nie będę musiał- odpowiedział spokojnie, aczkolwiek stanowczo, patrząc na reakcję elfki.
- Ja mógłbym co najwyżej nauczyć go, jak przetrwać w lesie z, którego ledwo wylazł, i tego jak zabijać i walczyć.- a tego raczej nie chcieli byśmy krzewić w tak młodym wieku- powiedział, znając naturę elfów, i ich niechęć do walki.

- Ależ Konan, chodziło mi o to byś zaledwie go odprowadziła do najbliższej karczmy i kupiła mu coś do jedzenia, nic poza tym. Ja ruszam w dalszą drogę, nie mogę marnować czasu- rzekł szybko Wanwur, szukając czegoś w pośpiechu, okazało się że szukał monety.
- Masz tu mały nieznajomy, niech Ci przyniesie szczęście.- powiedział rzucając monetę w ręce dziecka i zniknął w krzakach.

Niebo pokryły ciemne chmury rozszalał się wielki wiatr. Pioruny rozrywały niebo i uderzały w budynki.
Ludzie zaczęli uciekać w popłochu krzycząc
-Chować się, Chować się!!!
Wiatr jest tak silny, że niemal w chwile łamie drzewa. Wszędzie latają szczątki drzew, budynków i inne rzeczy.
Stare Cesarstwo pogrążone jest w mroku i  tylko światło błyskawic je rozświetla.